Weaving begins

เช้านี้ตื่นมาอ่าน "ความสุขบนเส้นด้าย" ต่อจากเมื่อคืน
เจอประโยคหนึ่งที่ว่า "เราสามารถเดินได้ทีละก้าวเล็ก ๆ เท่านั้น"
นั่นคือความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเรียนทอผ้าเมื่อวาน
เราช่างพึงใจที่จะก้าวเล็ก ๆ ทีละก้าว เสียนี่กระไร
ไม่มีทางลัดอื่น ที่จริงมี แต่ไม่ใช่รูปแบบนี้
มีทางเลือกสำเร็จรูปอยูมากมายที่วางรออยู่
แต่เมื่อมีคนเดินไปถึงปลายทางที่สุด
และได้รู้ความลับ จนมันไม่ใช่ความลับ
ก็มีคนอีกจำพวก ที่อยากกลับมาเริ่ม ที่ต้นทางใหม่
ที่สุดแล้วเราก็เกิดมาเพื่อค้นหาอัตลักษณ์ของตัวตน
บางวิธีก็ด้วยการลงมือทำบางอย่างด้วยตัวเอง
โดยไม่ต้องสงสัย เสียดายกับเวลาเชื่องช้าที่ถูกใช้จ่ายไป

ทุกชีวิตมีเส้นทางสู่จุดหมายสุดท้ายเดียวกัน
ไม่ว่าก้าวสั้น ก้าวยาว ก้าวหน้า ก้าวหลัง ก้าวเร็ว ก้าวช้า
มันก็พาไปถึงที่เดียวกัน คำตอบมันจึงอยู่ที่
เสน่ห์ระหว่างก้าวฝีเท้าของแต่ละคน

ตอนที่อยู่บ้านสวน ชอบไปยืนนิ่งดูปลวกสร้างรัง
มันคาบเม็ดดินก้อนจิ๋ว วางไปทีละเม็ด
จนเสร็จเป็นจอมปลวกโตใหญ่
ชอบคิดถึงพวกมันบ่อย ๆ เวลาทำอะไร เล็ก ๆ ช้า ๆ
ของทุกอย่างมันมีวันเสร็จนะ ถ้าเราทำไม่หยุด

ระหว่างกระสวยที่พาด้ายพุ่งขัดไปตามเส้นยืน
คือการเติบโต 1 ก้าว
มันคือก้าวเล็ก ๆ ของมนุษยชาติที่เราอิ่มใจ
โดยไม่ต้องไปเยือนถึงดวงจันทร์