ครูตุ๊ก บทสรุปชีวิต / life finally

ถ้าพรุ่งนี้โลกจะแตก
นี่คือข้อสรุปจากการใช้ชีวิตมาพักใหญ่ ๆ ของผู้หญิงคนนึง

เราควรจะมีคู่ชีวิต หรือจะเรียกว่าเพื่อนชีวิตก็ได้
แต่ไม่ควรจะมีลูก ลูกคือห่วง คือภาระอันยิ่งใหญ่ที่จะทำให้คุณติดกับ
และลูกไม่ได้เป็นหลักประกันว่า พวกเขาจะกลับมารับผิดชอบในตัวคุณ
ถ้าไม่มีคู่ชีวิตก็ควรจะมีญาติสนิทที่พอจะพึ่งพิงอาศัยกันได้
ถ้าไม่มีญาติ ก็ควรจะมีเพื่อนรัก เพื่อนยาก เพื่อนแท้
และมีมากกว่า 1 คน เพื่อความหลากหลายในการมองโลก

ถ้ามีคู่ชีวิต มีแฟน ก็อย่าเอาทั้งชีวิตไปพิงไว้กับเขา
อย่าหมกมุ่นเฉพาะกับแฟน สามี
เพราะถ้าแฟนทิ้งคุณไป สามีคุณตาย
คุณยังต้องอยู่ได้ไม่เสียศูนย์ สติแตก
และถ้าแฟนยังอยู่ดีกับคุณ เราต่างก็ต้องมีความสุขเป็นของตัวเองอยู่ดี

คิดไว้เสมอว่า สุดท้ายแล้ว เราก็ต้องอยู่คนเดียว
แต่อย่ามัวแต่ติสท์แตกว่า กูอยู่คนเดียวได้แล้วไม่ต้องสนใจใคร
อย่าทิ้งเพื่อนเก่า อย่าห่างหายจากเพื่อนนาน
อย่าหยุดสร้างความสัมพันธ์กับเพื่อนใหม่ ๆ
แต่ไม่ต้องทุรนทุรายที่จะมีใครซะจนเสียความเป็นตัวเอง

ถ้าเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่มีใครเลย ขอให้เริ่มต้นมี
ด้วยการสร้างสัมพันธ์กับผู้คนรอบ ๆ ข้าง จนกลายเป็นเพื่อนสนิท
ช่วยเหลือผู้คนเท่าที่มีโอกาส ให้ในสิ่งที่พอให้ได้
ในตอนที่คุณยังพอช่วยได้ ให้ได้ เพราะเมื่อยามที่คุณให้ไม่ได้
ช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้แม้แต่ตัวเอง จะได้มีคนช่วยเหลือคุณกลับ

แค่ทำตัวเองให้มีคุณค่า เก่ง สวย รวย นิ่ง
ถ้ายังทำทั้งหมดไม่ได้ ให้เริ่มต้นอย่างที่ 1
พยายามมุ่งมั่นที่จะทำอะไรเก่งซักอย่าง ดันให้สุดทาง
แล้วความเก่งนั้นจะพาคุณไปหาเงิน เงินจะทำให้คุณสวยเอง
จากนั้นคุณแค่อยู่นิ่ง ๆ จะมีคนอยากได้คุณเอง
เวลานั้น คุณก็ต้องใช้วิจารณญาณซักหน่อย

งานประจำคุณจะทำไปได้แค่ระยะหนึ่งของชีวิตเท่านั้น
ถ้าดูลู่ทางแล้ว คุณคงไม่รวย มีเงินเหลือใช้ไปถึงวันแก่เฒ่า
ก็จงรีบออกมาทำอะไรด้วยตัวเองเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ
(แต่ถ้าคุณมีลูก คุณก็ต้องคิดหนัก ชั่งใจมาก ๆ )
สิ่งที่คุณจะทำ สุดท้ายแล้วมันควรเป็นระบบ
อย่าทำงานคนเดียว เพราะเมื่อไรคุณป่วย ทำงานไม่ได้ (แล้วยังไม่ตาย)
รายได้คุณจะหยุดชะงัก ไม่มีเงินแม้แต่จะรักษาตัวเอง

หมายเหตุ : นี่เป็นข้อคิดเห็นจากการที่ได้ยินข่าวล่าสุดของครูสอนปักผ้า
ครูป่วยหนัก ทำงานไม่ได้ ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อนสนิทพอ และไม่มีเงิน
พยายามที่จะลุกมาปักอะไรบ้างเพื่อจะหาเงินซื้อยา ทั้ง ๆ ที่ตาเริ่มมองไม่เห็น
สุดท้ายก็นอนอาการหนักไม่รู้สติ ช่วยตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว
จนแม่บ้านที่แวะไปดูบ้าง เข้าไปเจอ ช่วยเรียกรถพยาบาล
3 โรงพยาบาลไม่ยอมรับตัว เพราะไม่มีเจ้าของไข้
ชีวิตมันยากนัก...ถ้าฉันเป็นครู คงอยากจะขอยุติการมีชีวิตแต่เพียงเท่านี้
แล้วจะไม่ขอเกิดมาอีก บทสรุป สุดท้ายแล้วทุกคนก็อยากที่จะไปถึงนิพพาน
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเกิดอีก...แต่พ่อแม่ใหม่ส่วนใหญ่ อยากมีลูก
อยากให้กำเนิดคนขึ้นมาอีก...กรรมของใคร

ครูเคยเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อม มีฐานะ
แล้วฐานะก็หมดไปกับการรักษาตัว
ความปลอดภัยของชีวิตอยู่ตรงไหนหล่ะ