Friday 28 December 2012

HNY 13 : e-card frame


Free download e-card frame embroidering ,stitching

Happy new year 2013
doknommeaw play แจก e-card กรอบลายปัก

สวัสดีปีใหม่ 2556 ขอให้เป็นการเริ่มต้นปีที่ดีอีกครั้ง
มีความสุขร่วมกันนะคะ :))

Tuesday 25 December 2012

case pillow : Rabbit on the moon


First sketch


side A


Side B

ปลอกหมอนอิง
ลายกระต่ายนั่งชมดาวโลกอยู่บนดวงจันทร์
เรื่องมีอยู่ว่า...บุคลิกของผู้รับ เราคิดถึงหมาป่าใจดี
พอคิดถึงหมาป่า ก็คิดถึง หมาป่าในเรื่องหนูน้อยหมวกแดง
หมาป่าในเรื่องนั้นตาย...ตายแล้วไปไหน
คิดถึงพระจันทร์นะ เพราะพระจันทร์ทรงอิทธิพลกับหมาป่า
หมาป่าขึ้นไปบนดวงจันทร์ ไปเจอกระต่ายแล้วจับกิน
กินเสร็จก็นั่งชมดาวโลกอย่างสบายใจเฉิบ
sketch ภาพแรกออกมาเป็นแบบนั้น
แต่รู้สึกว่าโหดไปหน่อย...ก็เลยลืมเรื่องหมาป่าไปเสีย
เอาง่าย ๆ กระต่ายชมดาวโลกอย่างเดียวก็พอ
อีกด้านเป็นลาย กระต่ายหมายกระต่ายบนดวงจันร์

Sunday 23 December 2012

อาลัย ครูตุ๊ก


ส่งครูตุ๊กไปสู่ สุขคติ
บางทีแล้วการดับสิ้นก็เป็นเรื่องน่ายินดี

ขอบคุณวิธีปักผ้าที่ครูตุ๊กถ่ายทอดไว้ให้
ที่จะติดตัวเราไปจนวันตายเหมือนกัน
คนเราอาจเกิดมาเพื่อทำหน้าที่แบบนี้
เรียนรู้ให้ได้ดี แล้วหาวิธีส่งต่อ
บางทีแล้วการดับสิ้นก็เป็นเรื่องน่ายินดี
ถ้าเราได้ทำหน้าที่ถ่ายทอด ส่งต่อ เสร็จสิ้นแล้ว

งานปักฝีมือครูตุ๊ก
ที่ซื้อในชั่วโมงแรก ๆ ของการเรียนปักผ้า
ซื้อไว้เพื่อดูงาน เพื่อช่วยเป็นรายได้
และสุดท้ายก็ได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก
ระลึกถึงครูตุ๊กทุกครั้งที่จับเข็ม จับผ้าค่ะ

มะเร็งในเม็ดเลือดขาว
ได้หยุดปฏิทินตัวเองในร่างกายครูตุ๊กเสียที

ครูตุ๊ก บทสรุปชีวิต / life finally




ถ้าพรุ่งนี้โลกจะแตก

นี่คือข้อสรุปจากการใช้ชีวิตมาพักใหญ่ ๆ ของผู้หญิงคนนึง

เราควรจะมีคู่ชีวิต หรือจะเรียกว่าเพื่อนชีวิตก็ได้
แต่ไม่ควรจะมีลูก ลูกคือห่วง คือภาระอันยิ่งใหญ่ที่จะทำให้คุณติดกับ
และลูกไม่ได้เป็นหลักประกันว่า พวกเขาจะกลับมารับผิดชอบในตัวคุณ
ถ้าไม่มีคู่ชีวิตก็ควรจะมีญาติสนิทที่พอจะพึ่งพิงอาศัยกันได้
ถ้าไม่มีญาติ ก็ควรจะมีเพื่อนรัก เพื่อนยาก เพื่อนแท้
และมีมากกว่า 1 คน เพื่อความหลากหลายในการมองโลก

ถ้ามีคู่ชีวิต มีแฟน ก็อย่าเอาทั้งชีวิตไปพิงไว้กับเขา
อย่าหมกมุ่นเฉพาะกับแฟน สามี
เพราะถ้าแฟนทิ้งคุณไป สามีคุณตาย
คุณยังต้องอยู่ได้ไม่เสียศูนย์ สติแตก
และถ้าแฟนยังอยู่ดีกับคุณ เราต่างก็ต้องมีความสุขเป็นของตัวเองอยู่ดี

คิดไว้เสมอว่า สุดท้ายแล้ว เราก็ต้องอยู่คนเดียว
แต่อย่ามัวแต่ติสท์แตกว่า กูอยู่คนเดียวได้แล้วไม่ต้องสนใจใคร
อย่าทิ้งเพื่อนเก่า อย่าห่างหายจากเพื่อนนาน
อย่าหยุดสร้างความสัมพันธ์กับเพื่อนใหม่ ๆ
แต่ไม่ต้องทุรนทุรายที่จะมีใครซะจนเสียความเป็นตัวเอง

ถ้าเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่มีใครเลย ขอให้เริ่มต้นมี
ด้วยการสร้างสัมพันธ์กับผู้คนรอบ ๆ ข้าง จนกลายเป็นเพื่อนสนิท
ช่วยเหลือผู้คนเท่าที่มีโอกาส ให้ในสิ่งที่พอให้ได้
ในตอนที่คุณยังพอช่วยได้ ให้ได้ เพราะเมื่อยามที่คุณให้ไม่ได้
ช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้แม้แต่ตัวเอง จะได้มีคนช่วยเหลือคุณกลับ

แค่ทำตัวเองให้มีคุณค่า เก่ง สวย รวย นิ่ง
ถ้ายังทำทั้งหมดไม่ได้ ให้เริ่มต้นอย่างที่ 1
พยายามมุ่งมั่นที่จะทำอะไรเก่งซักอย่าง ดันให้สุดทาง
แล้วความเก่งนั้นจะพาคุณไปหาเงิน เงินจะทำให้คุณสวยเอง
จากนั้นคุณแค่อยู่นิ่ง ๆ จะมีคนอยากได้คุณเอง
เวลานั้น คุณก็ต้องใช้วิจารณญาณซักหน่อย

งานประจำคุณจะทำไปได้แค่ระยะหนึ่งของชีวิตเท่านั้น
ถ้าดูลู่ทางแล้ว คุณคงไม่รวย มีเงินเหลือใช้ไปถึงวันแก่เฒ่า
ก็จงรีบออกมาทำอะไรด้วยตัวเองเสียตั้งแต่เนิ่น ๆ
(แต่ถ้าคุณมีลูก คุณก็ต้องคิดหนัก ชั่งใจมาก ๆ )
สิ่งที่คุณจะทำ สุดท้ายแล้วมันควรเป็นระบบ
อย่าทำงานคนเดียว เพราะเมื่อไรคุณป่วย ทำงานไม่ได้ (แล้วยังไม่ตาย)
รายได้คุณจะหยุดชะงัก ไม่มีเงินแม้แต่จะรักษาตัวเอง

หมายเหตุ : นี่เป็นข้อคิดเห็นจากการที่ได้ยินข่าวล่าสุดของครูสอนปักผ้า
ครูป่วยหนัก ทำงานไม่ได้ ไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อนสนิทพอ และไม่มีเงิน
พยายามที่จะลุกมาปักอะไรบ้างเพื่อจะหาเงินซื้อยา ทั้ง ๆ ที่ตาเริ่มมองไม่เห็น
สุดท้ายก็นอนอาการหนักไม่รู้สติ ช่วยตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว
จนแม่บ้านที่แวะไปดูบ้าง เข้าไปเจอ ช่วยเรียกรถพยาบาล
3 โรงพยาบาลไม่ยอมรับตัว เพราะไม่มีเจ้าของไข้
ชีวิตมันยากนัก...ถ้าฉันเป็นครู คงอยากจะขอยุติการมีชีวิตแต่เพียงเท่านี้
แล้วจะไม่ขอเกิดมาอีก บทสรุป สุดท้ายแล้วทุกคนก็อยากที่จะไปถึงนิพพาน
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเกิดอีก...แต่พ่อแม่ใหม่ส่วนใหญ่ อยากมีลูก
อยากให้กำเนิดคนขึ้นมาอีก...กรรมของใคร

ครูเคยเป็นผู้หญิงที่เพรียบพร้อม มีฐานะ
แล้วฐานะก็หมดไปกับการรักษาตัว
ความปลอดภัยของชีวิตอยู่ตรงไหนหล่ะ

Monday 17 December 2012

Wednesday 12 December 2012

วัชพืช


ต้นหญ้าไม่รู้ว่า มันเป็นแค่วัชพืช
ผืนดินไม่อินังเรื่องการแบ่งเขต
ปลาในทะเล แหวกว่ายไม่ต้องระวังเรื่องน่านน้ำ
พระอาทิตย์ ไม่เคยอ้างตัวว่า มันคือศูนย์กลางจักรวาล
มีแต่บริวาร ที่มาโคจรตามแรงดึงดูด
โลกก็แค่หมุนรอบตัวเองทุกวัน
ไม่เคยรู้ว่า ต้องไปสัมพันธ์ กับดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์

บางทีก็อยากเป็นไปแบบนั้น เป็นไปตามธรรมชาติของตัวเอง


กระถางต้นไม้หลายต้นที่ริมระเบียง มักมีหญ้า มีต้นไม้เล็ก ๆ แซมตัวขึ้นมาอย่างง่าย ๆ
เมื่อได้ความชุ่มชื่นของน้ำ ดินที่หวานซุย แดดอุ่นอร่อย มันก็รีบเกิดของมันเองโดยไม่ต้อง
มีการโปรยหว่าน และใคร  ๆ ก็คงพากันเรียกมันว่า วัชพืช

หน้าที่ของฉัน ก็คือการเฝ้ามองมัน ในขณะที่รดน้ำให้ต้นหลัก มันก็ได้อานิสงส์ไปด้วย
เชิญเติบโตขึ้นมา ปล่อยออกซิเจนดี ๆ  สร้างสีเขียวถนอมสายตา  แล้วก็เป็นยา ให้แมวฉันกินเถอะ


Saturday 8 December 2012

playing in the dream



เล่นกัน กึ่งฝัน กึ่งจริง

Tuesday 4 December 2012

Explore on the beach



เศษผ้าทั้งชิ้นที่เหลือจากเย็บกระเป๋าแว่น เอามาเย็บลวก ๆ เร็ว ๆ ในเช้าวันเดินทาง
ไว้เสียบเข็ม ใส่กรรไกร ... แล้วก็ลืมไปว่า เขาห้ามเอาของแหลมคมขึ้นเครื่องนินะ
โชคดีไป ที่โดนสแกนแบบผ่าน ๆ  ไม่งั้นกรรไกรที่ใช้มานาน จะต้องถูกโยนทิ้งตระกร้าไป
ไม่แพงอะไรนักหรอก แต่ของที่ใช้มานาน ย่อมผูกพันกันนะ

แวะซื้อดินสอเอาไว้ร่างภาพสำหรับการปัก แต่มันมากับยางลบ +คัตเตอร์ ได้ของมีคมมาอีก
ฉวยเศษผ้าเล็ก ๆ ที่หาเร็ว ๆ แถวโต๊ะ รวบไหมยุ่ง ๆ โกยใส่ซองพลาสติก...โอ๊ยไม่ทันการณ์
ยังจะหาเรื่องเอาผ้าไปปักอีก  แล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร  ไปด้นสดริมทะเล คิดว่างั้น

ช่วงบ่ายหลังอิ่มหนำ เดินเล่นริมทะเล เดินในสวน  เจอใบไม้เป็นรูพรุนอยู่ตรงหน้า สะดุดตา
โอ๊ย กรี๊ด....เป็นรูสวยที่สุด  เอาหล่ะ จะปักดาวบนใบไม้  จะใส่สีเขียว คืนชีวิตให้เธอ

ชายหาดเกลี้ยงขาวสะอาด หาวัสดุจะเอามาประดิษฐ์ แทบจะไม่มี เจอเปลือกหอยดี ๆ แค่ 2 ฝา
เด็ดรากไม้ตาย ๆ เอาไว้แทนปะการัง....บันทึกภาพใต้ทะเล




ขาว กับ ดำ


ยินข่าวข่าวนี้ทางทีวี แรกเลยรู้สึกสะเทือนใจ ที่ อ.ประเทือง เอมเจริญ ศิลปินแห่งชาติ
สูญเสียความทรงจำเรื่องสี เขาเคยมีความเกี่ยวเนื่องกับฉันบาง ๆ เมื่อนานมา
เป็นศิลปินวาดภาพคนแรก ๆ ที่ตามดูงาน
เคยไปยืนเหรอหราอยู่ในวันเปิดแสดงงานหลายครั้ง อย่างคนไม่รู้เรื่องศิลปะ
แค่หลงใหลการใช้สีของเขา ที่บ้างกราดเกรี้ยว บ้างอ่อนหวาน
และมันทำให้ตื่นตัวทุกครั้งที่มีโอกาสชมภาพจริง

"ความทรงจำบางส่วนเริ่มหายไปเมื่อเกือบ 3 ปีก่อน และสูญเสียความจดจำเรื่องสีในปีเมื่อ 2 ปีที่แล้ว
 ประเทือง เอมเจริญ จึงเปลี่ยนวิธีสร้างงานศิลปะ มาเป็นภาพเขียนขาวดำบนสมุดขนาดเล็ก
ที่สามารถพกติดตัว เพื่อให้เขียนภาพได้ตลอดเวลา นอกจากลายเซ็นบนภาพที่เริ่มเปลี่ยนไป
อาจารย์ประเทืองยังวาดภาพซ้ำ ๆ ที่ส่วนใหญ่เป็นภาพหยดน้ำและนก
เพราะต้องการสื่อความหมายของสมาธิและความอิสระ ทั้งยังเป็นสิ่งที่จดจำได้ แม่นยำที่สุด"
ที่มาของข่าว

ว่าไปแล้ว ความทรงจำในคนปกติก็ใช่จะคงที่ สมองมีเสื่อมไปตามสังขาร ตามกาลเวลา
รายละเอียดหลาย ๆ เรื่อง ก็หกตกหล่นหายไปตลอดทางของการมีชีวิตอยู่อยู่แล้ว

ดูข่าวไปเรื่อย ๆ ก็เกิดความรู้สึกด้านตรงข้าม นี่ไม่ใช่การสูญเสีย แต่เป็นการเกิดใหม่ต่างหากหล่ะ
 
ภาพถ่ายบางส่วนของฉัน จากการตื่นเช้าริมทะเลภูเก็ต ที่ลองมองเห็นแค่ ขาว กับ ดำ ดูบ้าง
ถ้าจำได้แค่ ขาว กับ ดำ ใช่ว่าเราจะสร้างสรรค์อะไรไม่ได้นินะ