I feel like vomiting

Experiments with embroidery sewing machines.
 
หญิงสาว ผู้กำลังจะอ้วกออกมา

ตอนที่ปักผ้าด้วยมือ ทำให้นึกเหยียดงานปักผ้าด้วยฝีจักรนิด ๆ
คล้าย ๆ ตอนถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์มที่ทุกอย่างเป็นแมนนวล  ก็ให้รู้สึกเหยียดรูปจากดิจิตอลทั้งหลาย
ว่าไม่มีคุณค่า อย่างกับพวกหลุดยุคสมัย ที่ยังหลงชื่นชม เข้าข้างตัวเองอย่างข้าง ๆ คู ๆ
มาถึงตอนนี้แล้ว ทำให้บรรลุว่า มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับวิธีการ มันขึ้นอยู่กับภาพสุดท้ายมากกว่า
ถ้าภาพสุดท้ายทำให้เราพอใจได้เหมือนกัน  จะผิดอะไร ถ้าเราใช้ทางลัดที่เร็วกว่า
และยิ่งถ้าไม่มีเวลาจะมาพิรี้พิไรอะไรอีก ก็ยิ่งดูมีเหตุผลที่จะต้องทำแบบนั้น

ออกจะเป็นเรื่องบ้าบิ่น ที่จะวาดสีหน้าคนแสดงอารมณ์จัด ด้วยฝีจักร
อย่างคนที่วาดรูปไม่เป็น ใช้จักรไม่เก่ง
ก็ไม่ได้ต้องการรูปเหมือน รูปเนี้ยบ เส้นเรียบร้อย  ทำไมจะไม่เริ่มลองหล่ะ
และถ้ากำลังอยากจะกรีดร้องกับเรื่องบางเรื่อง  เส้นด้ายที่ดูเกือบจะควบคุมไม่ได้เหล่านี้
ก็ให้อารมณ์กู่ก้องร้องตะโกนปลดปล่อยดี

 side A  : Blue

ลองใช้ด้ายบนล่างคนละสี น้ำเงินชมพู คิดไว้ว่ามันจะเกิดการผสมเส้นสีกันให้เห็น
แต่ไม่เป็นแบบนั้น บนก็บน ล่างก็ล่าง  มีบางจังหวะเล็ก ๆ ที่ขึ้นมาให้เห็นนิดหน่อย
สีน้ำเงินเป็นด้านโชว์งาน  ใช้เศษด้ายที่สะสมไว้ แทนความคลื่นเหียน ที่จุกอก
แล้วก็กลายเป็นได้งาน 2 ด้าน น้ำเงิน ชมพู    สุดท้าย ชมพู  ดูลงตัวกว่า

การบังคับฝีจักรเหมือนจะควบคุมยาก ต้องค่อย ๆ เหยียบเบา ๆ เดินเส้น หมุนผ้า ปักเข็ม
ยกตีนผี ขึ้นลงตลอดเวลา ทุกอย่างต้องประสาน เหมือนเล่นดนตรี เหมือนตีกลองชุด
แม้ภาพที่ออกมายังไม่เป็นดังใจหมาย แต่รู้เลยว่า ถ้าทำต่อเนื่องไปอีกซักสองสามรูป
จะทำได้ดีกว่านี้  เหมือนทางมันมาแล้ว

และแน่นอน  งานปักด้วยจักร ย่อมให้คนละอารมณ์กับงานปักมือ ได้คาแรคเตอร์คนละแบบ
ขึ้นอยู่กับงานที่จะนำไปประกอบ ว่าอยากถ่ายทอดแบบไหน

ทำชิ้นนี้แล้วตื่นเต้น  อยากจะทำอีก ทำอีก ทำอีก  จนเกือบจะนอนไม่หลับ จินตนาการบรรเจิด

side B : Pink