Art exhibition ดรุณสิกขาลัย/น้องพอ

ครูนัฎบอกว่า น้องพอถามถึงครูอ๋ายทุกวัน
พอรู้ว่าจะมาในงาน Art exhibition ก่อนปิดเทอมก็ยิ่งดีใจ
แต่พอเจอหน้ากัน น้องพอ ทำตัวเหมือนแมว
แค่สวัสดีแล้วก็ทำนิ่ง ๆ ไม่ยินดียินร้ายอะไร
แต่นางอ้อน ให้สนเข็มให้หน่อย ผูกปมให้หน่อย
ซ่อมงานให้หน่อย ปักตรงนี้ให้หน่อย

น้องพอต้องเป็นวิทยากรสอนปักผ้า ให้เพื่อนนักเรียนและแม่ๆ
ถึงเวลามันก็เป็นไปแบบเรียบง่าย น้องพอสอนเพื่อนคนหนึ่ง
ให้ปักโซ่ เพราะนางบอกว่า โซ่ง่ายสุด
แล้วนางก็สอนอย่างเอาจริงเอาจัง
สอน ๆ แล้วก็บ่นเหนื่อย ครูแมงปอบอกว่า
นี่แค่ลูกศิษย์คนเดียวก็เหนื่อยแล้วหรือ
น้องพอบอกว่า ลูกศิษย์อะไรกัน นี่เพื่อน (น่าร๊ากกกก)

ข้าเจ้า เอาชุดคิท งานปัก ที่คุณโจ้แห่งร้านฮงเคยให้ไว้
ไปให้น้องพอ และพี่สาวน้องจีน สองสาวก็ไม่ได้ทำท่าตื่นเต้นอะไร
นึกว่าจะเบื่อ ๆ พอถามว่า จะทำอะไรต่อ สองสาวก็พูดพร้อมกันว่า
จะปักงานที่ครูให้มานี่แหละ จะเอาไปปักที่ออสเตรเลียด้วย
แล้วก็เอาไปอวดแม่ อวดครู...สรุปว่า นางทั้งสองยังรักที่จะปักต่อ

เมื่อวานข้าเจ้านั่งประจำคล้ายเป็นหมอที่ปรึกษาด้านปักผ้า
มีผู้ปกครองมาปรึกษาเรื่องปักผ้าตลอด ๆ ....ขำตัวเอง
ต้องทำตัวเป็นผู้รู้ ผู้เชี่ยวชาญ ทั้งที่ความจริงแล้ว
ข้าเจ้าจบมาร์เก็ตติ้ง ไม่ได้จบอะไรที่เข้าทางเรื่องปักผ้าเลย
ไม่ว่าจะเป็นศิลปะ แฟชั่น ดีไซน์ ผ้า หรืออื่น ๆ
อย่างที่ครูปักผ้าควรจะเป็น...ไม่ได้รู้อะไรมากมาย
ข้าเจ้ามาด้วยสไตล์ สัญชาติญาณ และความมั่นใจไปก่อน
ปักผ้าก็แค่ปุ๊บปั๊บ ที่บางคนอาจจะเหยียดข้าเจ้าก็เป็นได้

ช่างเถอะ ได้มาเจอน้องพอ มาเติมความเป็นเด็กให้ตัวเอง ก็พอแล้ว

ดรุณสิกขาลัย 6Feb.15

เมื่อเริ่มต้นที่คิดว่าจะให้ โดยไม่หวังผลอะไร
มันก็จะไม่คาดหวัง ไม่คาดหวัง ก็ย่อมไม่ผิดหวังเป็นสัจธรรม
สิ่งที่ได้รับกลับมาก็มีแต่เรื่อง บวก ๆ
การให้ในวันนี้ก็แค่คิดว่า ถึงเวลาต้องให้
และไม่ต้องมามอบสายสะพายให้เพราะไม่ใช่นางงามรักเด็ก
แต่บอกเลยว่านับถือเด็กกลุ่มนี้ ในวันนี้
ที่จะโตเป็นผู้หญิงเก่งกันทุกคนอย่างแน่นอน
เรานับถือคนเก่ง ผู้หญิงเก่ง ศรัทธาคนที่ผลงาน
แก่นของชีวิตก็มีเท่านี้แหละ
และก็อย่าไปเชื่อระบบฐานรวมของสมองตัวเองมากนัก ตีค่าไว้ก่อน
เช่น เด็กคงจะปักผ้า ไม่ได้ ไม่เป็น ไม่มีสมาธิ ไม่ตั้งใจ ไม่นิ่ง
สิ่งที่เจอในวันนี้ไม่ใช่เลย

เราไม่รู้ว่าจะใช้ภาษา หรือน้ำเสียงแบบไหนสื่อสารกับเด็กดี
ก็เลยใช้ภาษา และน้ำเสียง อย่างที่เคยสอนผู้ใหญ่
ซึ่งเด็กก็เข้าใจได้ดีในทันที แถมสอนแล้วยังจำได้เร็ว ได้ง่าย
เพราะสมองยังใหม่ ยังโล่ง ยังมีพื้นที่ให้จำได้อีกเยอะ
แล้วทุกคนก็ตั้งมั่น มีสมาธิ ตั้งใจ เป็นตัวของตัวเอง เป็นอิสระ
ไม่เจอเด็กแอ๊ะ ๆ ซักคน
ล้วนแต่เป็นเด็กที่ดูเป็นผู้ใหญ่
เหมือนร่างกายโตไม่ทันความคิดของพวกเขา
เข้าไปแล้วเรารู้เลย ว่าเรารู้จัก และประมาณเด็ก ๆ ต่ำไป

วันนี้เรารู้จักโลกของเด็กมากขึ้น เราให้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือพลังชีวิตสด ๆ
ผู้หญิงโลกสวยอย่างเรา บอกเลยว่า การไปสอนเด็กปักผ้าในวันนี้
ทำให้โลกของเราสวยกว่าเก่า
และตระหนักว่า โลกยังน่าอยู่ และควรจะอยู่ไปอีกหลาย ๆ สิบปี

นางฟ้าของเราในวันนี้คือเด็กหญิงพอ
ที่ตอนแรกคิดว่า เธอชื่อ พอล พอลล่า อะไรแบบนั้น
พอเพียงค่ะ เราเจอเทพปักผ้าที่อยู่แค่ ป.2 อย่าคิดว่าง่าย ก็แค่ปักผ้า
วันนี้ครูนัษ จัดผ้าแคนวาส กับเข็มเบอร์ใหญ่ปลายทู่กว่าเข็มที่เราใช้สอน
บอกเลยว่ามือน้อยนิด ของเด็ก ๆ ควบคุมผ้าแข็ง ๆ กับเข็มทู่ ๆ ได้ลำบาก
กว่ามือของผู้ใหญ่เยอะ แต่เด็กทุกคนก็พยายาม และทำได้ดี
โดยเฉพาะ พอเพียงที่เด็กสุดในวันนี้
ตอนแรกจะให้เธอปักแค่ back stitch อย่างเดียว ซึ่งเธอปักได้ดี
เลยลองให้ทำ angerian eye stitch (ตาพระอาทิตย์)
เธอก็ทำได้ดีอย่างเชื่อเหลือ
พอทำวงที่ 2 ,3 ยิ่งทำเร็วมากขึ้น ชำนาญจนสามารถสอนครูแมงปอได้
เลยลองให้ทำของยากขึ้นไปอีกคือ chain stitch เธอก็ทำได้ดีอีก

ตอนที่เธอปักแล้วด้ายพันกัน เธอเดินมาจูงมือเราให้ไปช่วยดู
มือน้อย ๆ ของเธอมาจับมือเรา ดึงไป มันเกิดความรู้สึกประหลาด
เหมือนพลังชีวิตต้นไม้น้อย ๆ แผ่ซ่าน วิ่งเข้าสู่หัวใจ
ทำลายล้างให้หัวใจละลาย
ทำลายล้างเซลล์เป็นพิษออกไปหมด

ขอบคุณน้องนัษที่เชิญไปสอนในวันนี้ค่ะ สอนแล้วรู้สึกอ่อนเยาว์ขึ้นจริง ๆ