พี่ไม่ต้องไปเรียน drawing หรอก เดี๋ยวมันจะแข็ง
วาดไปตามที่ตาเห็น ใจรู้สึก
เหรอ...ฉันรับคำกลาย ๆ ไม่ค่อยแน่ใจนัก
แล้วเขาก็เอ่ยชื่อ Artist ก้องโลกหลายคน
ที่ไม่ผ่านกระบวนการ ทฤษฏีศิลป์
นั่นซินะ ศิลปะไม่มีถูกผิด
มีแต่ความพอใจ ของผู้ถ่ายทอด
ศิลปะไม่มีขอบเขต ศิลปะเป็นอนันต์
ก็ได้ฉันตกลงกับใจ ที่จะให้ตัวเองสอนตัวเอง
ใครอาจจะเรียกมันว่าพรสวรรค์
แต่ฉันคิดว่า มันคือการประมวลผล
จากส่วนผสมที่ปรุงใส่ชีวิตทั้งหมดที่ผ่านมา
อาจเป็นธรรมชาติ
เป็นสัญชาตญาณที่เป็นครู
ใครจะเชื่อ เมื่อต้นปี คิดว่าตัวเองถึงทางตัน
รู้สึกผิดหวัง อกหักกับเป้าหมาย
ถึงขั้นตอนตัดใจ ทำใจ เริ่มหาเป้าใหม่
แล้วจู่ ๆ ก็มีแสงสว่างเรืองรอง มีดอกไม้บาน
อย่างกับการวัดใจ เลือกเปิดประตู
นี่คือประตูที่มีของรางวัลรออยู่
ตอนนี้รู้สึกชีวิตลงตัวชะมัด
ตื่นเช้ามืดมาปักผ้า
สายมาไปทำงาน
กลับบ้าน ถ้าไม่ดึกนัก
ก็นั่งวาดรูป เป็นการพักผ่อน (แทนการดูละคร)
อ่านหนังสือซัก 2 หน้า ก่อนหลับ
และที่ดีไปกว่านั้น
พอความคิดตกตะกอนได้ที่
งานประจำที่เคยรู้สึกไม่ดี เหนื่อยหน่าย
มันหายไป...ฉันรักงานประจำของฉัน แม้ว่าปีนี้งานจะมากล้น
กลับทำงานด้วยใจเป็นสุข
เมื่อเราไม่มีความกลัวเป็นที่ตั้ง ทุกอย่างก็เบาบาง
การตามความฝันวันวานกลับมาได้
คล้ายกินวิตามมินอ่อนเยาว์เข้าไป
ลงมือวาดรูปทีไร รู้สึกราวกับเพิ่ง Teenage
