Playful Embroidery 15.1 /Weekday/Frida Theme/10,17 Feb.2015

วันนี้เป็นวันที่สอนแล้วรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย
อาจเพราะไม่ค่อยมีสมาธิในช่วงเช้า
ที่คอยกังวล ว่ามีรายการมาถ่ายเก็บบรรยกาศ มาสัมภาษณ์ตอนเที่ยง
การไม่มีสมาธิเป็นการใช้พลังงานชนิดหนึ่ง
พอสัมภาษณ์เสร็จสิ้นไปแล้ว โลกก็กลับมาสงบ เป็นของเราเหมือนเดิม

วันนี้มีพี่ปิ๋ว และคุณโบว์ที่เป็นนักเรียนรอบวันหยุด ขอมาเรียนครั้งที่ 2 ในวันนี้
การสอนนักเรียนครั้งที่ 1 กับครั้งที่ 2 พร้อมกันในวันเดียว
ก็เป็นการใช้พลังงานอย่างหนึ่ง ที่ต้องสอน stitch มากขึ้น
แต่โชคดีที่พี่ปิ๋ว และคุณโบว์ เก่ง และน่ารักมาก ๆ
ไม่ต้องสอนมาก ทำกันเอง เล่นกันเอง ชมกันไปมา
และสนุกที่จะ advance ต่อเอง ทุ่นแรงไปได้เยอะ

วันนี้คุณฝนถามเราว่า ครูอ๋ายเหนื่อยไหมที่ต้องพูดซ้ำ ๆ ไปมา
กับทุกลาย stitch กับทุกคน
วันนี้เราแอบเหนื่อยแว๊บหนึ่ง แต่แว๊บเดียวที่เราดึงตัวเองกลับมาทัน
บางคนเร็ว บางคนช้า บางคนพูดครั้งเดียว บางคนต้องอธิบายซ้ำ ๆ
แต่ทุกคนเสียเงินมาเรียนเท่ากัน
หน้าที่ของเราคือ ต้องทำให้ทุกคนทำเป็นทุกลาย
และสร้างสรรค์วิธีใช้ stitch ได้

อย่างที่มีคนพูด เปิดดูใน Youtube ก็ได้ ทำไมต้องเสียเงินมาเรียน
หรือเรียนกับคนอื่นก็ได้ ที่ราคาถูกกว่าเรา
บางคนขับรถมาจากต่างจังหวัดบางคนนั่งเครื่องบินมาจากที่ไกล ๆ
บางคนเคยเรียนแล้ว บางคนก็ไม่ได้อยากจะปักผ้าเท่าไร
หลาย ๆ คนแค่อยากมาเจอเรา...สิ่งเหล่านี้ มันทำให้เราไม่เหนื่อยที่จะสอน
และรู้สึกขอบคุณอย่างซาบซึ้งเสมอ
ที่พวกเขา ยกย่อง ชื่นชมผู้หญิงธรรมดาบ้าน ๆ อย่างเรา

ขอบคุณ : พี่ปิ๋ว คุณโบว์ ที่สนุกคึกคักกับการปักผ้ามาก ๆ ทำให้เราคึกคักไปด้วย

พี่เล็ก ที่พูดคำเพราะ ๆ ให้เราฟังตลอด
ด้วยการชื่นชมเรา ผลักดันให้เรารีบทำหนังสือปักผ้า
จนเราแทบจะวิ่งกลับบ้าน ทิ้งทุกอย่าง
แล้วรีบทำหนังสือปักผ้าให้เสร็จ

คุณฝน เจ้าของร้าน ซิ่น ผลิตภัณฑ์ต่าง ๆ ที่ทำจากผ้าซิ่น
ที่อยากจะเรียนกับเรามานานแล้ว
แปลกนะที่เจอหน้ากันครั้งแรก รู้สึกคุ้นเคยเป็นกันเอง
เหมือนเคยสนิทกันมาก่อน ทั้งที่ไม่เคย
คุณฝนบอกว่า เห็นคุณผึ้งน้องสาวปักผ้า ไม่เคยนึกอยากจะเรียนเลย
แต่พอมาเห็นงานเรา ทำให้อยากมาเรียนมาก
(อีกประโยคที่ทำให้หายเหนื่อย)

คุณผึ้งน้องคุณฝน คนนี้เป็นรุ่นพี่ที่เรียนปักผ้ากับครูตุ๊กก่อนเรา
แล้วยังเรียนกับครูอุ๊บ แล้วก็มาเรียนกับเราอีก
เรียกว่าเก็บครูสอนปักผ้าเกือบหมด
รักการปักผ้านะ แต่ถามว่า ปักงานอะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอันหรือยัง....
เราก็ได้แต่หวังว่า จะทำให้คุณผึ้งทำอะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง

คุณแอน ที่มาเรียนตาม น้องบาส
ที่ปัก Picasso ไปคลาสที่แล้ว...ขอบคุณนะบาส
คุณแอนเป็นครูสอนโยคะ
เมื่อก่อนทำงานประจำแล้วคิดว่า ทำยังไงถึงจะมีอาชีพติดตัว
ที่ไปทำตรงไหนก็ได้ เที่ยวได้ มีความสุขกับชีวิต...ครูโยคะคือคำตอบ

คุณเอื้อย ที่เพิ่งออกจากงาน และยังไม่อยากทำอะไร มาปักผ้าไว้ก่อน

คุณต้อม วาดรูปขายเป็นอาชีพ...ดีใจที่เธออยู่ได้ด้วยการวาดรูป

น้องเบสท์ เหมือนจะช้า ๆ แต่เธอไปได้เร็ว แบบครูไม่ทันรู้ตัว
เป็นคนเรียบ ๆ น้อย ๆ เบา ๆ นิ่ง ๆ ... และพกกล้องฟิล์มติดตัว

ขอบคุณทุกคนอย่างซาบซึ้งอีกครั้งที่เสียเงินมาเรียนกับข้าพเจ้า

ขอบคุณโอ๋ Joyrukclub ที่รับแขกเหนื่อยหน่อยนะวันนี้

.....

วันนี้ครู Frida มาในมาดสาวตะวันออก เลยเปลี่ยนชื่อเป็น ฟาริดา รับหน้าไทย
แต่ไม่วายมีคนมาถาม Where are you going? ตอนเดินอยู่ริมถนน
สับสนแทนเขา เขาจะคิดว่าดิฉันเป็นชาติไหนนะ ซึ่งก็ทำเป็นหูทวนลมเสีย

วันนี้มีพี่อ้อย นักเรียนฟรีด้าภาควันอาทิตย์
มาเซอร์ไพรส์พี่เล็ก ฟรีด้าภาควันอังคาร เพื่อนมัธยมศึกษานารี
ที่ไม่เจอกัน 30 ปีแล้ว เพราะเห็นรูปที่ลงในเพจแล้วจำเพื่อนได้
30 ปีคือเวลายาวนาน เกินกว่าที่ใครจะจำใครได้ แต่สายสัมพันธ์ทำให้เราจำกันได้เสมอ

วันนี้พี่เล็กยังคงปฏิบัติหน้าที่เหมือนเดิม คือชื่นชมครู ทั้งรูปลักษณ์และความสามารถ
พี่เล็กแนะนำให้ทาปากแดง และใส่ขนตาปลอม...ไหน ๆ ก็แต่งตัวแรงแล้ว..เหอะ ๆ
การได้รับเสียงชื่นชมเรื่อย ๆ เป็นสิ่งที่ต้องระวัง อย่าเหลิง อย่าหลง
อย่าหยุดอยู่แค่นี้ ต้องทำอีก ไปต่ออีก หาสิ่งใหม่ ๆ อีก
แต่อีกทางหนึ่ง การได้รับเสียงชื่นชมมันก็เป็นปุ๋ยเร่ง ให้รีบๆ ทำตามความฝันให้เสร็จเร็ว ๆ
อย่าช้า อย่าเอ้อระเหย มีคนคอยดูอยู่ และทำให้เราแน่ใจมั่นใจว่า มาถูกทางแล้ว
มีไม่กี่คนหรอกที่เราอยู่ด้วยแล้วเขาทำให้เราชอบตัวเองมากขึ้น ไม่ใช่เพราะแค่คำชม
พี่เล็กเป็นคนชื่นชมโลกรอบตัวด้วยใจจริง คนแบบนี้คือคนที่อิ่มสุขจากข้างใน

คุณฝน รู้สึกแปลกจริง ๆ ที่รู้สึกคุ้นเคยมาก ๆ กับคุณฝน น้ำเสียงแบบนี้เคยได้ฟัง
กิริยาแบบนี้เคยได้เห็น คิดได้อย่างเดียวว่า เราคงเคยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ภพที่แล้ว

คนปักผ้า เท่าที่เจอมาทั้งหมด เป็นคนจิตใจดี นุ่ม เย็น อ่อนโยน อาทร ให้ แบ่งปัน
ซึ่งมันเป็นคนละเรื่อง คนละโลก กับโลกงานประจำที่เราเคยเจอมา
ที่นับถือกันที่ ใครเอาเปรียบคนอื่นได้มาก ใครเขี้ยวที่สุด คนนั้นคือคนเก่ง
Office จึงเต็มไปด้วยความแห้งกระด้าง และพลังลบเต็มไปหมด

วันนี้คุณผึ้ง น้องคุณฝนเอากล่องที่พิมพ์ลายผ้าซิ่นด้านบนมามอบให้ด้วย
มอบให้ในจังหวะที่เรากำลังชื่นชมกล่องที่คุณฝนใช้ ว่าสวยจัง
คุณผึ้งก็หยิบกล่องแบบเดียวกันจากถุงขึ้นมาให้...จังหวะมันโดนมาก
เอามาฝากครู..ถามว่าทำขายหรือเปล่า ต้องขายดีแน่ ๆ
คุณผึ้งบอกว่า บางอย่างก็มีไว้ให้ ไม่ได้มีเอาไว้ขาย...เท่มาก
(รูปที่ถ่ายตอนมอบของ เรา 3 คน ไม่มีใครสวยซักคน
ณจุดนี้ วัยนี้ คิดว่าไม่ควรจะถ่ายรูปมุมเสยแล้วค่ะโอ๋)

คุณต้อม เป็นคนที่ช้าที่สุด จนเราเป็นห่วงทั้งคุณต้อม และห่วงตัวเอง
กลัวจะหงุดหงิดใส่ การสอนมานาน ๆ เจอนักเรียนเก่ง ๆ
จนหลงลืมคิดว่าทุกอย่างมันง่าย ...พอไปเจอคนเข้าใจได้ช้า
ก็จะไม่เข้าใจ ต้องตั้งสติให้มั่น คิดไปถึงตอนตัวเองเรียนปักผ้า
ก็เงอะงะแบบนี้ งงแบบนี้ ตั้งสติใหม่แล้วค่อย ๆ สอนเหมือนพูดครั้งแรก
แต่คนที่เข้าใจได้ช้าที่สุด กลับมีงานคืบหน้าที่สุด
คุณต้อมน่าจะเป็นม้าตีนปลายที่งานจะออกมาสวยและเสร็จก่อน
ก็คุณต้อมเป็นนักวาดรูป ข้าพเจ้าเชื่อแบบนั้น

คุณแอน คุณเอื้อย น้องเบสท์ ปักผ้ากันเรื่อย ๆ เงียบ ๆ
วันนี้บรรยกาศสงบ ทุกคนมีสมาธิ เวลาเจอนักเรียนสงบ มีสมาธิ
จะเป็นวันที่ปิดคอร์สได้เร็ว

ขอบคุณสมาชิกปักผ้าในวันนี้
ขอบคุณโอ๋ Joyrukclub ที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง อยู่คนเดียวของ Joyrukclub
โดยเฉพาะการเป็นช่างภาพของครูที่ขยันให้ถ่ายรูป : )