ก็เพราะเรามีปมบางอย่างในวัยเด็กที่ถูกทิ้งไว้
และยังไม่ได้รับการสะสางยังไงล่ะ
คนที่มีความสุขกับวัยเด็กของตัวเองอยู่แล้ว
เขาไม่มาทำอะไรแบบนี้กันหรอก”
นี่คือคำตอบของ ฮายาโอะ มิยาซากิ แห่งสตูดิโอ จิบลิ
อ่านแล้วรู้สึกจุกอก มันโดน ข้าพเจ้าก็รู้สึกเช่นนี้
ตั้งแต่เริ่มต้นทำการปักผ้าในเชิงศิลปะ
…
“ผมปฏิเสธไม่ได้ว่า ยังมีตัวผมอีกคนที่ถวิลหาการเป็นส่วนหนึ่งของโลก
มากกว่าที่จะไปคัดง้างกับมัน”
ทำไมข้าพเจ้าก็รู้สึกเช่นนี้
ทั้งที่บางทีก็รู้สึกคัดง้าง และไหลตามสับสนกันไปมา
…
“เราไม่ควรจมปลักอยู่กับความจริงในชีวิตประจำวันเกินไปนัก
แต่เราควรมอบพื้นที่ให้กับความเป็นจริงในหัวใจ
ความรู้สึก นึกคิด และจินตนาการเสียบ้าง
เพราะสิ่งเหล่านี้แหละ ที่จะช่วยให้เราสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”
ประโยคนี้ ข้าพเจ้าเห็นตัวเอง ซบลงบนท่อนแขนอุ่นของคุณลุง
…
“ผมคิดว่าไม่มีทางที่เราจะมีชีวิตอยู่ได้โดยไม่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น
เหมือนอย่างที่เราถูกพร่ำสอนกันมาหรอกนะ เพราะถึงเราจะรู้สึกเต็มตื้น
ไปด้วยความรักและดีงามซักแค่ไหน แต่โลกมนุษย์ยังเป็นสถานที่
ที่เราต้องเปลี่ยนถ่ายความทุกข์แก่กัน ระหว่างที่เราเติบโตและใช้ชีวิตอยู่ดี
คำถามจึงน่าจะอยู่ที่ ความหวังในชีวิตมันอยู่ตรงไหน?”
ข้าพเจ้าฟังคุณลุงเงียบ ๆ ซึม ๆ
…
“ถ้าคุณไม่รู้จักใช้เวลาเพื่อเฝ้าดูผู้คนจริง ๆ คุณก็คงทำแอนิเมชันไม่ได้หรอก
เพราะคุณไม่ได้เข้าใจชีวิต และคนบางคนก็มัวใช้เวลาหมดเปลืองไป
กับการสนใจแต่ตัวเอง”
ข้าพเจ้ารับคำ และคิดว่า
จะชายตามองมนุษย์คนอื่นให้มากขึ้น แม้จะไม่ได้ทำแอนิเมชันก็เถอะ
…
“ผมไม่ได้คิดแค่ว่าจะผลิตหนังมาให้คนบริโภคเฉย ๆ หรอกนะ
เพราะผมยังตั้งใจทำหนังที่ช่วยขัดเกลาให้ตัวเอง
กลายเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเดิมไปพร้อม ๆ กันด้วย”
นั่นซินะ ข้าพเจ้าเพิ่งนึกได้ว่า ข้าพเจ้าเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเดิมเรื่อย ๆ
...
“ผมทำหนังทุกเรื่องราวกับว่ามันจะกลายเป็นหนังเรื่องสุดท้ายของผมเสมอ”
ข้าพเจ้าก้มมองผลงานปักผ้าในมือตัวเอง...
…
: ขอบคุณข้อมูลจาก Bioscope /Sudio Ghibli Issue
: for workshop Playful Embroidery 12 in October 14 @Joyrukclub Theme : Ghibli
No comments:
Post a Comment