Birds & Blooms 1 Embroidery workshop/24Feb2015

"ดอกขิงแดงกับนกกินปลีอกเหลือง"
นี่เป็นครั้งแรกสำหรับ workshop ปักผ้าวันธรรมดาที่พิพิธฑภัณฑ์วัฒนธรรมดอกไม้
พอออกมาใช้ชีวิตฟรีแลนซ์ ทำให้เส้นแบ่งระหว่างวันธรรมดากับวันหยุด
เป็นแค่รอยต่อจาง ๆ ถ้าใช้ชีวิตอยู่บ้าน
และถ้ามาอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ฯ ก็จะเงียบเสียงผู้คนลงไปอีกหน่อย
และรอยต่อระหว่างอดีตกับปัจจุบันก็ได้ปะปนกันอยู่ที่นี่

นักเรียนคนแรกที่เราเจอบนระเบียงน้ำชา คือคุณป้านา
ป้านาอายุเท่าแม่ข้าพเจ้า 72 นี่เป็นนักเรียนสาวใหญ่ที่สุดในสถิติการสอน
ตอนเห็นป้านาครั้งแรกก็แอบกังวัลว่าจะไหวไหม
ทั้งสายตา ความจำ สุขภาพ จะทนนั่งปักผ้าไปได้ทั้งวันหรือเปล่า
โปรดอย่าสบประมาทหากคุณยังไม่ได้สัมผัสมัน
เพราะอีกหนึ่งนาทีต่อมา ได้เห็นสม็อกบนไหล่เสื้อที่ป้านาทำเอง
เราก็หายกังวล ป้านามีของแน่นอน
เมื่อคุณมีใจ ยังไงสังขารก็ร่วมมือกับคุณเอง

ชีวิตที่ไม่ได้คลุกคลีกับแม่อย่างข้าพเจ้า
เมื่อมาอยู่ใกล้ป้านา ก็ให้รู้สึกอบอุ่น
ป้านาเป็นคนแก่ที่สง่างาม มีความเป็นผู้ดี รอบรู้ พูดจาน่าฟัง
งานปักก็ชนะเลิศ ให้คนที่สาวกว่าได้อาย อธิบายแค่ครั้งเดียวก็ทำได้
ไม่ว่า stitch จะยากแค่ไหน ความจำยังดีมาก สุขภาพก็ทรงตัว
ไม่ได้บ่นโอดโอยแต่อย่างใด ...วันนี้ป้านาเล่าเรื่องลูก ๆ เรื่องความรักในวัยสาว
ที่มีคุณสกุลคอยแหย่ให้ป้านาใจแตก เล่าโน่นเล่านี่ เป็นที่สนุกสนาน
ป้านาเรียนเกษตรและแต่งงานกับเพื่อนนักเรียนชายที่เรียนมาด้วยกัน
จีบกันด้วยการเอาดินมาให้วิเคราะห์...ดูซิ น่ารักที่สุด
ถามไปเรื่องการเย็บสม็อก ป้านาบอกว่ายินดีสอนให้ฟรี
เพราะไม่อยากให้มันตายไปกับตัว

น้ำ นักเรียนปักผ้าใต้ต้นไม้ที่ก็องดิดรุ่น 1 ตามมาเรียนปักอีก
เพราะอยากมาที่พิพิธภัณฑ์ฯ แล้วน้ำก็ชอบที่นี่มาก
บอกว่าเหมือนหลุดเข้าไปเป็นนางในวรรณคดี
แล้วก็ยังมาติดใจคุณสกุล ว่าน่ารักสมคำร่ำลือ
(เบื่อ มีคนมารักนางเพิ่มอีกคนแระ)
น้ำคือเจ้าของงานปักนกสีเทาในตำนาน
สำหรับ stitch ที่เคยผ่านมือ น้ำจึงสบายมาก
Stitch ใหม่ ๆ ที่สอนไปน้ำก็ยังคล่องปรื๋อ

คุณจิ๊ป ครูสอนดำน้ำ ที่ให้แนะนำตัวก็เล่ายาวเรื่องดำน้ำ
เหมือนกำลังถูกสัมภาษณ์เรื่องภาวะตกต่ำของปะการังไทย
อันที่จริงแล้ว ข้าพเจ้าเป็นพวก แอนตี้ การดำน้ำ การเดินป่า
เพราะรู้สึกมานานแล้วว่า เป็นการบุกรุกบ้านของสัตว์
ฟังจากที่คุณจิ๊ปเล่ามันก็ยังเป็นแบบนั้น พอมีคนหมู่มากแห่ไปที่ไหน
ที่นั่นก็ย่อมล่มสลายเป็นธรรมดา แต่ก็อย่างที่คุณสกุลว่า มีอะไรบ้างที่ยั่งยืน
ก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น

คุณกุ้ง คุณแม่บ้าน ที่ไปตามคุณตุ๊กจากแม่กลองมาเรียนเป็นเพื่อน
จุดประสงค์คือ มาช่วยกันจำ แต่เท่าที่เห็น จะเป็นคุณกุ้งที่ต้องจำเสียเอง
และคอยสอน คอยทวนให้คุณตุ๊ก ซึ่งก็เป็นการทวนความจำของตัวเองไปด้วย

คุณตุ๊ก(หวังว่าเราจะจำชื่อไม่ผิด)
พอถามว่าทำอะไร คุณบอกว่า ดูแลคุณแม่อายุ 90
พูดได้เพียงนี้ คุณตุ๊กก็เสียงสั่น น้ำตาจะไหล จนเราไม่กล้าถามอะไรต่อ
ความรักแม่มันเอ่อขึ้นมาล้นอก จนไม่สามารถเล่าอะไรได้ เราซาบซึ้งค่ะ

คุณเต้น บุคลิกเต้น ๆ ลุกลี้ลุกลนสมชื่อ เราไม่แน่ใจนะ
ว่าคุณเขาเหมาะกับการปักผ้าหรือเปล่า เพราะโดนคุณจิ๊ป ลากมาเรียน
ก็ได้แต่หวังว่า การปักผ้าจะไปละลายความเร็วของเธอให้ช้าลง

ขอบคุณคุณสกุล อินทกุล ครูใหญ่
ที่แวะมาเยี่ยมเยียนชั้นเรียน มาให้ความบันเทิงเป็นระยะ ๆ
ทำให้การเรียนปักผ้าอบอุ่น มีสีสันขึ้น

วันนี้การสอนของข้าพเจ้าอาจจะกระตึ๊กกระตั๊กไปบ้าง
เนื่องจากช่วงเช้ามีรายการไทยเบฟ ที่มาถ่ายพิพิธภัณฑ์ฯ
สัมภาษณ์คุณสกุล สัมภาษณ์ข้าพเจ้าแนมไป
ช่วงบ่ายแก่ มีหนังสือ Instyle มาสัมภาษณ์อีก

ขอบคุณนักเรียน ขอบคุณผู้คนที่อยากปักผ้า : ป้านา คุณกุ้ง คุณตุ๊ก น้ำ คุณจิ๊ป คุณเต้น
ขอบคุณทีมงานพิพิธภัณฑ์ฯ ที่คอยอำนวยความสะดวกให้ตลอดทั้งวัน
ขอบคุณครูใหญ่ คุณสกุล อินทกุล ...love love