20 Fbe 15
นี่เป็นการสัมภาษณ์แบบยาว ๆ ที่ถูกถามไล่มาตั้งแต่ชีวิต
การกลับไปทวบทวนชีวิตวัยเด็
ที่เราระบายออก กางชีวิตตัวเองออกมาให้ตัวเ
บางจังหวะก็อยากร้องไห้
บางจังหวะก็ขำในชีวิตระหกระ
นัฎถามเราหลายครั้งว่าทำไมเ
เป็นคำถามที่ตอบไม่ได้ ไม่รู้ทำไม ทำไมพี่น้องคนอื่นถึงไม่เป็
หากเป็นเพราะการเติบโตขึ้นม
บรรยากาศที่เอื้ออำนวยแก่กา
หรือเป็นเพราะโตมาข้างชั้นห
หรือโตมากับแมว กับการถูกหมากัดครั้งใหญ่
หรือการพลัดพรากต่าง ๆ พ่อที่จากไปตั้งแต่เด็ก
แม่ที่ห่างเหินกันไป หรือโตมาในครอบครัวใหญ่ โตมาด้วยมือย่า
สุดท้ายเราตอบไปว่า มันมากับตัว และอิทธิพลจากดวงดาว
จากเวลาตกฟาก เราตอบไปเพ้อ ๆ แบบนั้น
มาถึงคำถามหนึ่ง นัฎบอกว่า คนแบบนี้มักจะมีเพื่อนไม่เย
เป็นคำถามที่ทำให้ฉุกคิด
เพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองมีเ
และถ้าไม่หลอกตัวเอง ก็ต้องบอกว่า
มีเพื่อนน้อย แต่ก็น้อยในความพอใจของตัวเ
มีเพื่อนสนิท เพื่อนเก่า เพื่อนที่ทำงาน เพื่อนที่เป็นลูกศิษย์
เพื่อน ในสถานะต่าง ๆ เราก็มักต้องหามุมมาคุยเพื่
แต่ถ้าถามว่า เพื่อนจริง ๆ ที่คุยภาษาเดียวกัน คุยแบบที่เป็นตัวเองจริง ๆ
กล้าที่เอาความรู้สึกจริง ๆ ออกมาเพ้อ
และพอเธอพูดมาแล้วฉันกรี๊ดใ
ก็แทบจะไม่มีนะ ซึ่งก็มีคนที่เราเพิ่งเจอว่
ก็คือคุณสกุล อินทกุล แม้ว่าเราจะยังไม่ค่อยกล้าเ
(เพราะนางชอบจิกกัด) ก็ได้แต่ขอบคุณที่เขานับเรา
วันนี้เป็นการคุยกันเฉย ๆ ยังไม่ได้ถ่ายรูป
เพราะได้ข่าวว่าน้องชายของข
คือจะมีสไตลิสท์ ช่างแต่งหน้าทำผม เป็นการเป็นงาน
ก็คงจะต้องขออนุญาตครูใหญ่
เข้าไปถ่ายที่พิพิธภัณฑ์วัฒ
อันที่จริงแล้ว ข้าพเจ้ามุ่งมั่นที่สร้างผล
ไม่ได้หวังจะสร้างชื่อเสียง
ทุกอย่างมันตามมาเอง และการมีชื่อเสียง ตอนนี้มันก็นับเป็นประโยชน์
ที่จะเอื้อในสิ่งต่อ ๆ ไปที่จะทำในอนาคต
ข้าพเจ้าเคยกลัวว่า จะโดนอ้วกใส่ เพราะเป็นพวกโลกสวย
เพราะมีคนเคยมาอ้วกใส่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ได้แคร์แล้ว
เพราะคนที่อยากจะอ้วกใส่ เขาคงไม่มาตามดูให้เลี่ยนคอ
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป ก็คงเป็นการโดนหมั่นไส้
โดนเบื่อ ตามประสา คนที่โดดเด้งขึ้นมา
เพราะยังมีคิวรายการทีวี มีหนังสืออีกสองสามเล่ม
ขออภัยหากไประคายเคืองต่อมผ
ขอบคุณน้องนัฏ Volume Magazine
น้องนัฎถูกจริตข้าพเจ้าดีนะ
เหมือนกลับไปเห็นตัวเองตอนเ
No comments:
Post a Comment