Art exhibition ดรุณสิกขาลัย/น้องพอ

ครูนัฎบอกว่า น้องพอถามถึงครูอ๋ายทุกวัน
พอรู้ว่าจะมาในงาน Art exhibition ก่อนปิดเทอมก็ยิ่งดีใจ
แต่พอเจอหน้ากัน น้องพอ ทำตัวเหมือนแมว
แค่สวัสดีแล้วก็ทำนิ่ง ๆ ไม่ยินดียินร้ายอะไร
แต่นางอ้อน ให้สนเข็มให้หน่อย ผูกปมให้หน่อย
ซ่อมงานให้หน่อย ปักตรงนี้ให้หน่อย

น้องพอต้องเป็นวิทยากรสอนปักผ้า ให้เพื่อนนักเรียนและแม่ๆ
ถึงเวลามันก็เป็นไปแบบเรียบง่าย น้องพอสอนเพื่อนคนหนึ่ง
ให้ปักโซ่ เพราะนางบอกว่า โซ่ง่ายสุด
แล้วนางก็สอนอย่างเอาจริงเอาจัง
สอน ๆ แล้วก็บ่นเหนื่อย ครูแมงปอบอกว่า
นี่แค่ลูกศิษย์คนเดียวก็เหนื่อยแล้วหรือ
น้องพอบอกว่า ลูกศิษย์อะไรกัน นี่เพื่อน (น่าร๊ากกกก)

ข้าเจ้า เอาชุดคิท งานปัก ที่คุณโจ้แห่งร้านฮงเคยให้ไว้
ไปให้น้องพอ และพี่สาวน้องจีน สองสาวก็ไม่ได้ทำท่าตื่นเต้นอะไร
นึกว่าจะเบื่อ ๆ พอถามว่า จะทำอะไรต่อ สองสาวก็พูดพร้อมกันว่า
จะปักงานที่ครูให้มานี่แหละ จะเอาไปปักที่ออสเตรเลียด้วย
แล้วก็เอาไปอวดแม่ อวดครู...สรุปว่า นางทั้งสองยังรักที่จะปักต่อ

เมื่อวานข้าเจ้านั่งประจำคล้ายเป็นหมอที่ปรึกษาด้านปักผ้า
มีผู้ปกครองมาปรึกษาเรื่องปักผ้าตลอด ๆ ....ขำตัวเอง
ต้องทำตัวเป็นผู้รู้ ผู้เชี่ยวชาญ ทั้งที่ความจริงแล้ว
ข้าเจ้าจบมาร์เก็ตติ้ง ไม่ได้จบอะไรที่เข้าทางเรื่องปักผ้าเลย
ไม่ว่าจะเป็นศิลปะ แฟชั่น ดีไซน์ ผ้า หรืออื่น ๆ
อย่างที่ครูปักผ้าควรจะเป็น...ไม่ได้รู้อะไรมากมาย
ข้าเจ้ามาด้วยสไตล์ สัญชาติญาณ และความมั่นใจไปก่อน
ปักผ้าก็แค่ปุ๊บปั๊บ ที่บางคนอาจจะเหยียดข้าเจ้าก็เป็นได้

ช่างเถอะ ได้มาเจอน้องพอ มาเติมความเป็นเด็กให้ตัวเอง ก็พอแล้ว