"ฟรีดาถูกราวเหล็กพุ่งเสียบเข้าไปที่ช่องท้อง
เสื้อผ้าของเธอหลุดหายไปจากการชน
ห่อผงทองที่คนงานคนหนึ่งถือมา
กระจายไปทั่วร่างของเธอ
คนที่อยู่ในเหตุการณ์เอาเข่าวางไว้บนหน้าอกของเธอ
เพื่อดึงราวเหล็กออก กระดูกสันหลังและกระดูกเชิงกราน
ของเธอแตกเป็นสามส่วน ขาขวาหักสิบเอ็ดท่อน
กระดูกต้นคอ และซี่โครงก็หัก เท้าขวาของเธอเคลื่อน
และถูกบดขยี้ แพทย์ไม่คิดว่าเธอจะรอดชีวิต
พวกเขาต้องปะติดปะต่อเธอกลับเข้าที่
เหมือนการตัดปะกระดาษ เธอต้องเข้าและออก
โรงพยาบาลต่อไปอีกชั่วชีวิต"
: จากหนังสือ /นางฉาว /โตมร ศุขปรีชา แปล
ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่คือคำบรรยายอุบัติเหตุ
ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่จะเติบโตมาเป็น
ผู้หญิงที่แต่งตัวสวยที่สุดในโลก
ฟรีดาเธออาศัยอยู่ในร่างกายที่มีกระดูกผุพัง มีหัวใจที่ตรอมตรม
สิ่งที่ออกจะข้องใจ เธอเอาแรงขับจากไหน
ที่ลุกจากเตียงมาแต่งตัวสวย แบบจัดเต็มได้ทุกวัน
นอกจากลงมือ paint รูปแล้ว
เธอยังใช้ร่างกายเป็นเป็นพื้นที่ทำงานศิลปะ
แสดงศักยภาพแห่งความเป็นผู้หญิง
มากที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้
จนกลายเป็นภาพจำ เป็นอีกหนึ่งประวัติศาสตร์ของโลก
"ภาพเขียนของฉันคือสาส์นแห่งความเจ็บปวด...การเขียนภาพทำให้ชีวิตฉันสมบูรณ์”
นี่คือคำกล่าวช่วงท้าย ๆ ของชีวิตสตรีแม็กซิกัน
ผู้สวมอาภรณ์พื้นเมืองอันมีสีสันอยู่เสมอ การแต่งกายของเธอ
จึงนับเป็นอีกหนึ่งคุณสมบัติพิเศษ ที่ทำให้ผู้คนจดจำ หลงรัก
ความเป็นศิลปะที่มันพองฟูอยู่ในไขกระดูก
โดยไม่ต้องผ่านทฤษฎีศิลป์จากสถาบันไหน
มันกลั่นตัวออกมาจากวิถีชีวิตที่ไม่ได้ตั้งใจเรียบเรียง
ตั้งแต่โรคโปลิโอเมื่อตอน 8 ขวบ อุบัติเหตุร้ายแรงตอนมัธยม
ที่ทำให้ร่างกายผุพังเรื้อรังไปตลอด
และเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ดี ๆ ร้าย ๆ กับผู้ชายที่ไม่คู่ควร
ภาพเขียนของเธอจึงมักแสดงตัวด้วยความเศร้า เจ็บปวด เหนือจริง
แต่เธอมักบอกกับใครต่อใครว่า
"I never painted dreams. I painted my own reality."
เธอแค่เล่าความรู้สึกส่วนตัว ผ่านชิ้นงาน มันไม่ใช่ภาพฝัน มันเป็นความจริง
ฉันเริ่มหลงรักฟรีด้าตั้งแต่ได้รู้ว่า การวาดรูปของเธอ
เริ่มต้นขึ้นบนเตียง ในขณะที่เธอนอนเป็นพืชผักจากอุบัติเหตุรถเมล์ชนกัน
และมันวิวัฒน์ตัวเองจากข้างใน เธอไม่ได้เรียนศิลปะ
ถ้าการเขียนภาพ ทำให้ชีวิตของเธอสมบูรณ์
การปักผ้าของฉันก็เช่นกัน
: Thanks for Music /The Space Brothers - This Is Love
